Smak marokańskiej herbaty

W krajach muzułmańskich nie można generalnie spożywać alkoholu. Możliwe, że dlatego kawa i herbata są popularnymi trunkami, dzięki którym wielogodzinne przesiadywanie w kafejkach i barach przez miejscowych mężczyzn jest kultywowanie praktycznie jako styl życia. 

Nzala Beni Ammar

Jest mętna, szalenie słodka i mocna... prawie jak kawa! Gałązki upchane są w szklance tak ciasno jak sardynki w puszcze i najważniejsze: to świeża mięta, a nie susz w torebce, ani nawet suszone domową metodą liście, tylko prawdziwa dostawa prosto z krzaczka. Nieraz widzieliśmy jak "zaopatrzeniowiec" przynosił ją rano do lokalu z okolicznego bazaru. Genialny slow food, a właściwie SLOW DRINK.

Żadne z nas nie pija kawy, wiec oboje zaczęliśmy od picia herbaty. Na początku zaskoczyła nas ilość cukru,  wydawało się, że trochę kelner przesadził, jednak jej słodycz towarzyszyła nam przez całą podróż po Maroku.

FES

Przypadły nam do gustu lokale, w których przesiadywali miejscowi. Panowie w długich sukniach, mozaika na ścianach i suficie, włączony w tle telewizor, a w widocznym miejscu portret króla Maroka Mohammada VI stały się nieodłącznymi elementami scenerii naszego picia herbaty.

FES

Rich

Ouarzazate

Anezal

Za herbatę z dodatkiem mięty i cukru płaciliśmy w Maroku od 3  do 18 MAD. Te najdroższą kupiliśmy na lotnisku w Marrakeszu. Była podana w plastikowym kubku a jej ilość po prostu nas powaliła. Wtedy pomyślałem o Starbucks i jego popularności. Byłem tam dwa bądź trzy razy i omijam ten lokal z dala jak Macdonaldy. W każdej, nawet najmniejszej kawiarni w Maroku właściciel starał się o jak najlepszy smak herbaty i zawsze, mimo że była słodka to na talerzyku był dodatkowy cukier. Natomiast lokale, które nie są prowadzone przez właścicieli oferują złudą przyjemność i styropianową tandetę.